Tę stronę dedykuję wszystkim tym, którzy mają ochotę poznać nas lepiej.

Dzięki, że tutaj dotarliście. Przedstawiam tematy, które są dla nas z różnych powodów ważne i warte obejrzenia. Zapraszam także do przeczytania niezwykle interesującego „wywiadu z samym sobą” ;-)

Zadałem sobie szkolne pytanie: namaluj piękno swojego miasta. Zamknąłem oczy, przeniosłem się do Gdańska na prawie 10 lat przed moim urodzeniem. I zobaczyłem sceny z filmu. To był bardzo romantyczny obraz, ale niezwykle skromny, ubogi, nostalgiczny.

Ale dziś, po wielu, wielu latach miasto wygląda imponująco, naprawdę jest tu co robić. Powstało mnóstwo nowych miejsc związanych z kulturą, z gastronomią. Mamy interesujące obiekty historyczne. Ale też szczególnie polecamy wycieczki rowerowe europejskimi szlakami rowerowymi wybrzeża – R9 i R10.

W tenisowym światku krąży anegdotka: hiszpański mistrz tenisa, Rafael Nadal powiedział: – BÓG ZESŁAŁ MNIE, ABYM POKAZAŁ LUDZIOM JAK GRAĆ W TENISA. Na co Roger Federer odrzekł zdziwiony: – NIKOGO NIE ZSYŁAŁEM!
Czy sport może być sztuką, mimo zaciętej rywalizacji? Jak w każdej dyscyplinie są mistrzowie, którzy w jakimś przedziale czasu są niemal bezkonkurencyjni. Ale zdarzają się przypadki wyjątkowe, ikony, które wprowadziły swoją osobowością, swoim talentem i swoim niesamowicie wizualnym stylem coś ponadczasowego. Coś, czym można się delektować, oglądać i powtarzać wciąż i wciąż. Taki był tenisowy balet Rogera. Tu nie było ma miejsca jak u innych tenisistów na grę siłową, rąbanie drwa, jak się to określa w tenisowym żargonie. „Roge”, jak wołają na niego niektórzy zawodnicy i przyjaciele, sprawiał wrażenie jakby tylko musnął piłkę rakietą a ona leciała dokładnie w punkt, który przyprawia rywali o uśmiech bezradności. Styl jego poruszania po korcie przypominał balet, facet jakby latał, a płynność jego ruchów i ta łączność z rakietą, jakby przedłużeniem ręki powoduje zachwyt i uczucie podobne jakiego doznajemy przy słuchaniu pięknego utworu, oglądaniu pięknego obrazu czy filmu. Uczta zmysłów, a to niby tylko sport…

Portret, zwłaszcza środowiskowy, to chyba najtrudniejsza i zarazem najwspanialsza dziedzina fotografii. Kilka chwil na przedstawienie całego wnętrza portretowanej osoby. Jej zainteresowań, upodobań, przyzwyczajeń i raptem trzy, cztery klatki fotograficzne, jedna setna sekundy wycięta z całego życia tak, by ukazała to wszystko, co kształtowało się w człowieku całymi latami.
Moim ulubionym artystą był zmarły nie tak dawno Peter Lindbergh. Specjalista od subtelnych opowieści. Minimalna, oszczędna stylizacja, skupienie na nagiej, czystej sile wyrazu to znaki rozpoznawcze mistrza. Sam przyznawał, że dla niego kobieta jest zawsze ważniejsza, niż jej strój. Lubił wybierać melancholijne scenografie, zalecał stylistom, by modelki były jak najmniej „zrobione”, a więc by niewidoczny był makijaż, a włosy nie nosiły śladów pracochłonnego układania. Styliści mogli przynosić mu tony wyszukanych ubrań, ale on i tak decydował się na prostą koszulkę i dżinsy. „Peter sprawia, że czujesz się najpiękniejszą kobietą świata” – nie szczędziła artyście komplementów słynna modelka Nadja Auermann.
Jego zdjęcia, moim zdaniem, niejednokrotnie łamały pewne zasady i konwenanse, ale robił to w pełni świadomie, jakby buntowniczo z wyboru.
Mistrza nie ma już z nami…